Calexico en Iron & Wine hebben dit jaar de krachten nog eens gebundeld voor het album “Years To Burn”, nadat ze in 2005 samen de EP “In The Reins” hadden gemaakt. In tegenstelling tot die EP heeft deze keer Calexico's Joey Burns ook songs bijgedragen aan de nieuwe plaat. Dat het zo lang duurde lag aan de drukke agenda van beide groepen. Calexico heeft een nauwe band met België, ze speelden vorig jaar maart reeds in De Roma, dit jaar ook nog met Iron & Wine op het Leuvense M-IDZOMERfestival.

Het voorprogramma wordt vanavond verzorgd door de mij onbekende Adia Victoria. Ik had haar wel eens beluisterd op You Tube en wat ik daar hoorde klonk best goed. Vanavond kan ze me echter niet overtuigen, dit ligt misschien aan de plaats waar ik het optreden aanhoor. Het balkon van De Roma is niet de ideale plaats wegens een abominabel geluid, het klinkt hier als één brij en de stem van Adia klinkt zeurderig. Ze brengt o.a. het aan Sylvia Plath opgedragen “Cry Wolf”, een degelijk “Take It Easy” maar enkel met haar afsluiter “Heathen” kan ze me bekoren.

Sam Beam van Iron & Wine (zang en akoestische gitaar) en Calexico kernleden Joey Burns (zang en elektrische/akoestische gitaar) en John Convertino (drums) worden vergezeld van trompetist/zanger Jacob Valenzuela, bassist Sebastian Steinberg en toetsenist/accordionist Rob Burger. Ze openen met een ingetogen “Follow The Water” waarin Sam de leadvocals voor zijn rekening neemt en Joey en Jacob voor tweede stem zorgen. De leadvocals worden afwisselend door Sam en Joey gezongen, af en toe is het aan Jacob tijdens de Spaanstalige nummers. Het is echter vooral de knappe samenzang die voor magische momenten zorgt. De stemmen van Sam en Joey passen wonderwel samen en klinken soms als The Everly Brothers of Simon & Garfunkel. “Father Mountain” wordt prachtig instrumentaal aangekleed, de arrangementen zijn tot in de puntjes verzorgd. Tijdens “Red Dust” is er een hoofdrol weggelegd voor bassist Sebastian Steinberg (vroeger bij Soul Coughing). Het begint heel etherisch en rustig, vervolgens wordt het feller en gaat Sebastian zijn staande bas met strijkstok te lijf, gebruikt het instrument als percussie en geeft dan nog een (te) lange solo, het publiek kan het blijkbaar wel appreciëren. Ze zetten vervolgens een cover van Echo & The Bunnymans “Bring On The Dancing Horses” volledig naar hun hand, ik moet eerst goed luisteren om welk nummer het gaat.

De songs komen van de beide samenwerkingen maar er wordt ook van elkaars werk gespeeld. De keuze van deze nummers is gemaakt door de andere partij en zorgt zo voor verrassende en minder voor de hand liggende songs. Sam leerde Calexico kennen via “Glimpse” en steelt sindsdien constant van hen, grapt hij. De bijdrage van trompettist Jacob Valenzuela in “History Of Lovers” is heel bepalend, hij krijgt voor dit nummer nog versterking van voormalig Calexico toerlid, kornetspeler Jon Birdsong, een Texaan die tegenwoordig in Antwerpen woont. De samenzang tijdens “Midnight Sun” is hemels en wordt mooi begeleid door de orgelklanken van Rob Burger. Het tempo gaat de hoogte in met Calexico's “Flores Y Tamales” dat gezongen wordt door Jacob Valenzuela. De accordeon zweept het publiek op en zet hen tot heupwiegen aan. Eindelijk een dansbare song zullen sommigen gedacht hebben. Dan is het tijd voor een intiem intermezzo met enkel Joey en Sam op het podium. Ze brengen zo “Naked As We Came” (Iron & Wine) en “Bisbee Blue” (Calexico), deze nummers met prachtige samenzang en enkel twee akoestische gitaren als begeleiding zijn hoogtepunten. Tijdens Gillian Welchcover “Elvis Presley Blues” komt Adia Victoria met haar gitarist de beide heren versterken. Haar stem klinkt veel beter dan tijdens het voorprogramma. Het absolute hoogtepunt van de set is Lucinda Williams' “I Lost It” dat ze onberispelijk brengen. Ze sluiten hun set af met “What Heaven's Left” waarbij Adia Victoria nogmaals vocaal een bijdrage komt leveren. Het nummer begint rustig maar wordt crescendo naar een apotheose geleid. Voorspelbaar bisnummer wordt “Crystal Frontier”, dat een aparte akoestische uitvoering meekrijgt die niet iedereen zal smaken en uiteindelijk wordt met “In Your Own Time” een punt gezet achter het concert.

Het was een prima concert met een mooie doorsnede van het werk van Calexico en Iron & Wine waarbij de ingetogen nummers de meerderheid vormen. De mensen die voor de meer uitbundige nummers van Calexico kwamen, zullen misschien wel ontgoocheld huiswaarts keren maar voor de muzikale fijnproevers was het een concert om duimen en vingers af te likken.

Lou van Bergen

Foto's © JiVe